Mensen vragen mij vaak waarom ik geen vaste vriend heb

'Je ziet er toch goed uit? Dus waarom heb je geen vaste vriend?' Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het maakt namelijk niet uit of je er goed of slecht uit ziet.

Het zit namelijk zo:

Als je transgender bent, zoals ik, is het eigenlijk onmogelijk om een echte vaste relatie te vinden. De mannen die op ons vallen worden in de volksmond 'chasers' genoemd. Voluit 'trannychasers'.

Over het algemeen hebben deze mannen een heimelijke voorliefde voor diegenen die zich binnen de twee bekende geslachten 'man' en 'vrouw' bevindt, of feitelijk 'beide geslachten in één lichaam' zijn.

Meestal noemen zij zichzelf 'hetero', want ze vallen op jouw 'vrouwelijkheid' maar dat 'mannelijke aspectje' tussen jouw benen vinden zij erg spannend om de één of andere reden. Ze zullen zichzelf nóóit homo noemen, maar zijn wél bang daarvoor versleten te worden, vanwege maatschappelijk stigma.

Maar homo's vallen op mannen, niet op transgenders. Dus misschien is 'bi' dan het juiste woord, maar ook dáár durven zij niet voor uit te komen. Ontmoetingen tussen 'chasers' en transgenders gebeuren meestal in het geniep.

En ach, ik ben vaak verliefd geweest hoor, daar niet van, en ik heb vele fantastische minnaars gehad waar ik echt wel wat voor voelde en meer mee wilde, maar 'mijn mannen' zaten /zitten over het algemeen 'in de kast' en zullen nooit durven uitkomen voor hun heimelijke voorliefde voor transseksuelen of transgenders, want dat wordt door de buitenwereld vaak als 'buitennissig' ervaren, dus leiden de meeste 'chasers' een geheimzinnig leven, vaak getrouwd met een vrouw, waar zij niet eens écht van houden, maar het 'móet', voor de schijn.

Toen ik nog werkte als sekswerker kreeg ik een klant op wie ik verliefd werd. We hebben vele spannende uurtjes samen beleefd. Ik ging echt wat voor hem voelen, en hij dacht dat ik wel ok was met onze geheime ontmoetinkjes, maar het begon toch aan mij te knagen. Het ene moment was hij bij mij en beleefden wij passionele momenten maar daarna ging hij weer terug naar zijn vrouw, waar hij, naar eigen zeggen, niet eens van hield... hij was graag bij mij en ik denk dat hij ook wel om mij gaf, maar zijn 'geheim' mocht nooit naar buiten komen. Hij wilde die 'voorliefde' het liefst geheim houden. Hij besloot ook bij haar te blijven omdat zij samen kinderen hebben en andere wederzijdse verplichtingen

Maar het ging mij enorm tegenstaan. Hij dacht dat ik er wel genoegen mee nam, maar ik heb 2 jaar geleden besloten onze affaire te beëindigen. Liever niets dan tevreden moeten zijn met een paar broodkruimels,  ik ben namelijk meer waard dan dat. Ik wilde hem ook niet onder druk zetten om een relatie met mij te beginnen, want als je 'in de kast' zit en een ogenschijnlijk 'hetero' en 'macho' leven leidt, met alle leugens en illusies daaromheen, is het geen makkie om daar openlijk voor uit te komen. Want je zult worden uitgelachen en belachelijk gemaakt door 'vrienden, collega's en familie', want je moet wel minstens een 'gore flikker' zijn om een affaire te hebben met een transgender.

Natuurlijk mis ik hem, hij heeft ook een heerlijke pik en is een stoer type. Maar onze ontmoetinkjes waren ook te riskant omdat hij net twee straten verder woont. Op een gegeven moment kreeg zijn vrouw ook lucht van onze affaire.

Natuurlijk heb ik zo af en toe nog weleens een date maar liever heb ik een vaste partner, maar helaas ben ik nog nooit een man tegengekomen, die net als ik, overal schijt aan heeft en voor mij durft te kiezen en risico's durft te nemen.

Het is wel lastig, daar hij in feite om de hoek woont maar ik kom hem nauwelijks tegen.

Ik ben nu 52 en heb de hoop op een relatie opgegeven. Ironisch genoeg ben ik de enige met 'ballen', letterlijk en figuurlijk.

Ik heb me ingesteld op een leven als alleenstaande en ik kan doen en laten wat ik wil, de mannen die ik ontmoet heb konden dit helaas niet.

Voor de mannen die ook met deze gevoelens rondlopen en er zich geen raad mee weten heb ik de volgende tip:

Schaam je niet langer, jouw 'vrienden', collega's of familie die dit niet zullen accepteren en jou hierom belachelijk maken, heb je niet nodig. Wees trots dat je er voor uit durft te komen waar jij wérkelijk van houdt. De mensen die jou hierom belachelijk zullen maken, die ben jij beter kwijt dan rijk. Zij zijn van nul en generlei waarde in jouw leven. En misschien zul je je eventjes eenzaam voelen zonder die mensen in jouw leven, maar je zult in ieder geval niet meer geheimzinnig hoeven doen en de juiste mensen aantrekken en nieuwe vriendschappen starten met mensen die jou wel zullen accepteren om wie jij bent, en zo niet? Dan maar niet!

Op den duur zul je gaan inzien dat het eigenlijk een zegen is dat jij deze mensen kwijt bent en je geen stress meer zult hebben of 'men' jou zal accepteren of niet. Hun mening zal er niet meer toe doen en jij kunt jouw eigen, vrije leven gaan beginnen.

Wees een vent en toon lef en durf jezelf te zijn, met alle 'consequenties' vandien!